Door te oordelen ontneem je jezelf vaak de mogelijkheid om je hart te volgen. Bijvoorbeeld iemand belt je op en vraagt of je mee wilt naar een nieuw museum, waarop je automatisch antwoord: 'ik houd niet van moderne kunst'. Als je kritisch naar je oordelen kijkt zul je zien dat ze doorgaans zeer discutabel zijn. Meestal zijn ze gebaseerd op iets wat je ooit bedacht, gehoord of gelezen hebt en waarmee je het toen, in die situatie eens was. Maar toch beschouwen we onze oordelen vaak als onomstotelijke waarheden die in elke situatie van toepassing zijn en die we vaak zelfs met hand en tand tegen andersdenkenden willen verdedigen ! Bijvoorbeeld: 'ik vind democratie goed'. Of: 'vlees eten is ongezond'. Het lijkt wel alsof we aan onze oordelen onze identiteit en ons bestaansrecht ontlenen.

Van sommige oordelen, zoals bijvoorbeeld 'ik vind zwarte mensen lui', is het voor de meeste mensen wel duidelijk dat ze generaliserend en niet constructief zijn. Maar andere oordelen zijn subtieler. Bijvoorbeeld 'ik houd niet van worteltjes'. Hebben we allemaal niet de ervaring dat je dingen als kind niet lustte en er op latere leeftijd achter kwam dat ze eigenlijk prima te eten waren (terwijl je eigenlijk nog steeds dacht dat je ze niet lustte) ? En zo is het eigenlijk met alle oordelen.

In het ideale geval sta je gewoon op elk moment helemaal open voor wat er op je afkomt en reageer je op een natuurlijke, vloeiende wijze. Zonder angst en zonder verwachtingen, er op vertrouwend dat je 'het juiste' doet. Je volgt als het ware de natuurlijke loop der dingen, zonder je door je oordelen te laten belemmeren.

Dit wordt ook mooi verduidelijkt in het verhaal van de boer en de dorpelingen.

Stuur dit artikel door...